Waarom ik graag een persoonlijke bijdrage lever aan de werkzaamheden van de MOS (Medische Ontwikkeling(s) Samenwerking)!
Voor ons hier in Nederland is het niet voor te stellen, dat wij niet op een korte afstand medische hulp kunnen krijgen. We kunnen terecht bij de huisarts, welke op zijn beurt een doorverwijzing naar een ziekenhuis kan geven en voor nazorg kunnen wij terecht bij revalidatiecentra en overige instellingen. Kortom alles is mogelijk in ons kleine land waarbij dit financieel gedekt wordt door het verzekeringsstelsel. Maar stel je nu eens voor dat deze faciliteiten niet beschikbaar zijn of op grote afstand. Stel je voor dat we er enkele dagen voor moeten lopen om geholpen te worden, ja je leest het goed, lopen. Tijdens mijn eerste keer naar Tanzania, kwamen we onderweg naar het ziekenhuis vele mensen tegen van jong tot zeer oud, welke alles lopend moeten deden. Sommige mensen lopen wel honderden kilometers om de zorg te kunnen krijgen die zo hard nodig hebben. Dit is helaas de realiteit in veel ontwikkelingslanden, waardoor onze hulp zo hard nodig is.
Vanuit de MOS hebben wij het project Tanzania, waarbij wij een hospitaal voorzien goederen, machines en kennis. Dit is het Igogwe hospitaal nabij de stad Mbeya in het zuiden van het land, wat tevens het enige hospitaal is in deze regio. Het is een klein, erg basic hospitaal met daarbij een weeshuis voor ongeveer dertig kinderen. Om de grootte te omschrijven in bekende termen, zou ik zeggen ongeveer twee verdiepingen van het Vrouw Kind Centrum voor het hospitaal en nog een aantal ruimtes voor het weeshuis, gelegen op een groot ommuurt stuk grond. De nonnen en een groot deel van de staf leven binnen de muren van dit terrein.
De mensen zijn zeer inventief als het gaat om het gebruik van middelen, zo heb ik gezien wat ze doen met de containers die eerder door ons verstuurd zijn naar het ziekenhuis. De ene is omgebouwd tot een woning, de ander is een soort buurtcafé en een andere weer een kippenren. Niets wordt hier zomaar weggedaan want alles kan gebruikt worden. Laten we eerlijk zijn, wonen in een container is nog altijd beter dan wonen in een huisje van 4×4 waarbij de muren van oude kartonnen dozen is gemaakt.
In de buurt van het hospitaal staat een school waar wel 150 kinderen educatie krijgen, naast dit schooltje ligt een heel groot veld, waar iedereen verzameld om een wedstrijd voetbal te spelen, dit met zelfgemaakte ballen van elastiek en plastic. Wat opvalt is de lol die ze hebben met elkaar wat terug te zien is in het dansen en lachen met elkaar naast het veld.
Op zondagen gaat een groot deel van de populatie richting de kerk, waar uitgebreid gezongen wordt en gebeden tot de almachtige heer. Mooi om te zien met wat voor een devotie dit gedaan wordt. Van wat ik hier allemaal gezien heb, denk ik dat we kunnen leren dat we met minder middelen ook tevreden kunnen zijn.
